Deze zomer maakte ik een indrukwekkende gletsjertocht boven Val Thorens (zie deel 1), maar minstens zo interessant is het manmade project van de “Via 3 Vallées”. Een concept waarmee de Vallée des Belleville de komende jaren waarschijnlijk veel extra zomergasten gaat trekken.
De Via 3 Vallées is een 34 kilometer lange, volledig geasfalteerde weg die exclusief bestemd is voor fietsers. Je komt dus geen auto’s tegen. Zowel (e-)mountainbikers als racefietsers kunnen de route fietsen die van Courchevel helemaal naar Val Thorens loopt. Op het moment van schrijven wordt de laatste fase van het project opgepakt.
Tijdens de Tour de France van 2020 hebben we voor het eerst kennis kunnen maken met de fietsroute. De 17e etappe eindigde toen bovenop de Col de la Loze boven Méribel.
De weg naar de Col de la Loze was aangelegd voor de Tour de France maar vormde in feite de eerste fase van het Via 3 Vallées-project. Sindsdien is er hard gewerkt aan de andere deeltracé’s en nu ontbreekt er eigenlijk nog maar één stuk, namelijk het verharde fietspad tussen Méribel Mottaret en de Tougnètte (2.437m). Daarna kun je Les Trois Vallées in zijn geheel al fietsend over de berg bereiken, zoals je dat 's winters ook op ski’s doet. Een uniek initiatief dat fietsen een geheel nieuwe dimensie geeft.
Als wielrenliefhebber wilde ik de route natuurlijk graag zelf uitproberen. Dat deed ik voor deze gelegenheid niet met de racefiets, maar met een e-mountainbike. Het voordeel was dat we de afdaling via een MTB-route konden doen, een ander onderdeel van ons programma. Vanuit Les Menuires begonnen we aan de tocht naar de Tougnètte, een bijna 7 kilometer lange klim met 626 meter hoogteverschil. Dit deel van de Via 3 Vallées was deze zomer juist opgeleverd; de markering stond er vers op!
Na een glooiend begin met direct aardig wat wielrenners op het parcours ging het snel naar een hellingspercentage van 11% om daarna een groot deel van de klim tussen de 9 en 13% te variëren. Maar de het meest venijnige stuk zit duidelijk aan het eind (zie routeverloop). Vlak onder de top gaat het zelfs even naar 22%, zo is naast het parcours duidelijk te lezen. Respect voor de vele wielrenners die het stuk op eigen kracht aflegden! Dat wij hem eenvoudig met een elektrische mountainbike deden maakt trouwens dat de beklimming met een elektrische fiets (er zijn volop huurmogelijkheden) ook voor gezinnen goed te doen is!
Boven aangekomen keken we het dal van Méribel in met op de achtergrond de Mont Blanc. Ook hier waren veel fietsers onderweg, waarvan een flink deel (nog) met de lift omhoog komt. De Tougnêtte-stoeltjeslift hier vervoert namelijk ook fietsen, wat wel zo prettig is temeer dit het enige deeltracé is dat nog niet verhard was.
Wij vervolgden onze weg aan de kant van de Vallée des Belleville terug naar Les Menuires, maar dan via de normale mountainbike-route. Nu werden er duidelijk meer vaardigheden gevraagd, vooral voor het ‘downhillen’ in bochtig terrein. Een hele andere tak van sport, maar lekker sportief na het (voor ons) eenvoudige klimwerk. Er lopen verschillende MTB-tracks over de bergrug boven Les Menuires met voor ieder wat wils. Na een half uurtje kwamen we weer terug op het asfalt van de Via 3 Vallées op de tak die eindigt in Val Thorens. Daarmee is een uniek fietsnetwerk ontstaan, waar zowel wielrenners, MTB-ers als liefhebbers van elektrisch fietsen hun hart kunnen ophalen.
De Via 3 Vallées is niet het enige project waarmee de Vallée des Belleville zich op de (zomer)kaart zet. Naar analogie van het wintersportaanbod kun je je in dit dal ook in de zomer vermaken met tal van activiteiten. Zo is er iedere zondag een markt in Les Menuires waar het dorp zijn zomeractiviteiten aan de gasten presenteert. Zo heb ik tijdens mijn verblijf ook een (toegankelijke) via ferrata gedaan en heb ik in de gloednieuwe gondel naar de Pointe de la Masse gezeten voor een 360 graden uitzicht op o.a. de Mont Blanc en het Ecrins massief. De tijd dat deze regio met jaloerse ogen naar dorpen kijkt waar het hele jaar door toeristen komen lijkt voorbij.