Golmer Höhenweg: panoramische wandeltopper in Montafon

“Met welke wandelingen zie ik het meeste en haal ik het maximale uit een kortdurend verblijf in Montafon?” Dat was de vraag die ik mij stelde toen ik in het Oostenrijkse Montafon was. Het antwoord vond ik in twee panoramische bergwandelingen, de Golmer Höhenweg en de wandeling naar de Mutjöchle. In dit artikel een verslag van de Golmer Höhenweg.

Gunstige ligging

Montafon is geen onbekende regio onder Nederlanders. Het is de meest westelijke regio van Oostenrijk en daardoor een van de snelst bereikbare gebieden in Oostenrijk. Per auto, maar ook per trein. Het spoor loopt namelijk tot aan Schruns, de grootste en meest centrale plaats in Montafon. Vanaf de Nederlandse grens bij Venlo sta je in exact 9 uur en 19 minuten op het station van Schruns en met de auto kan het nog bijna twee uur sneller. Vanuit hier heb je meerdere opties om te gaan wandelen, waarbij je het eerste stuk telkens per lift kunt doen. De Hochjoch- en Zamang Bahn brengen je direct vanuit het dorp naar de Hochjoch, maar mijn keuze viel op de Golmer Höhenweg aan de andere kant van het dal.

Wandeling op hoogte

De Golmer Höhenweg is een van de meest indrukwekkende bergwandelingen in Montafon. De route staat bekend om zijn uitzichten en gevarieerde landschappen. De wandeling begint in Latschau, een gehucht bij een groot stuwmeer iets boven Schruns-Tschagguns. Hier stap je de Golmerbahn in naar een hoogte van 1.890 meter. Het tweede deel van de liftrit is bijzonder want dan zweef je boven een grote buis, die op een soort waterglijbaan lijkt. Dat is het natuurlijk niet; wel maakt het onderdeel uit van een van de waterkrachtcentrales die Montafon rijk is.

Bij het bergstation Grüneck begint de eigenlijke wandeling. Je loopt een echte Höhenweg, dat wil zeggen dat je op hoogte blijft wandelen en daarbij een aantal bergtoppen beklimt waarna je telkens weer een stuk afdaalt. Het eerste doel is de Golmerjoch, een top met een hoogte van 2.124 meter. Het is bewolkt deze eerste kilometers van de tocht. Wat ik wel zie zijn twee stoeltjesliften die me vergezellen naar wat 's zomers de top van het skigebied Golm is. Net voor de top breekt het wolkendek open. Heerlijk dat zonnetje! Helaas blijven de omliggende bergen in nevelen gehuld. Het zal toch niet dat juist de uitzichten, een van dé trekpleisters van deze tocht, het vandaag laten afweten?

Dat valt mee, zo blijkt als we de weg vervolgen naar de Latschätzkopf (2.219 meter), de volgende beklimming. Voor het eerst kijken we uit op de indrukwekkende rotswanden van de Drusenfluh en Drei Türme. Samen met de Schesaplana, Sulzfluh en Madrisa vormen ze de langgerekte Rätikon-bergketen langs de grens met Zwitserland. De rest van de wandeling zouden deze het uitzicht blijven domineren. Opvallend ook hoeveel sneeuw er nog ligt in juli, terwijl geen van de toppen boven de 3000 meter uitkomt. We vervolgen de route en zien de volgende beklimming al voor ons, de Kreuzjoch (2.261 meter). Officieel valt hij niet onder de Golmer Höhenweg maar bij de Golmer Seenweg, een iets makkelijkere routevariant die ook langs enkele bergmeertjes komt. We besluiten de Kreuzjoch toch te doen, omdat het nauwelijks verder is en we die ook kunnen afstrepen. Ooit was ik in het Kleinwalsertal aan een tour bezig toen ik het niet nodig vond om de laatste 50 meter naar zo’n naastgelegen top te doen. Het is waarschijnlijk iets persoonlijks, maar iedere keer als ik nu die berg in de verte zie liggen heb ik spijt dat ik er niet bovenop heb gestaan.

Op naar de Lindauer Hütte

Op de bordjes wordt al verwezen naar de Lindauer Hütte, maar eerst wacht ons nog het hoogste punt van de dag, de Geißspitze. Met 2.334 meter niet eens zo’n hoge berg, maar door de stoere bergreuzen van de Rätikonketen die nu heel dichtbij liggen, voel je je toch erg nietig. We lopen over een smal pad langs een bergkam als we even goed moeten opletten. We moeten dwars over een sneeuwveld, dat kan altijd glibberig zijn. Zonder problemen passeren we dit overblijfsel van de winter en naderen vervolgens de Geißspitze, waar het uitzicht zo mogelijk nog indrukwekkender is. Aan de ene kant zie je Schruns mooi in het zonnetje liggen, aan de andere kant kijken we tegen de besneeuwde rotsen van de Drei Türme en Drusenfluh.

Laatstgenoemde berg is in 1870 voor het eerst beklommen en dat is relatief laat. De top gold in die tijd als ‘onbeklimbaar’, totdat ene Christian Zudrell in zijn eentje de top wist te bereiken. Bij thuiskomst werd er echter aan getwijfeld of hij überhaupt boven was geweest. Zijn antwoord was: “Wie bovenkomt, zal zien dat ik de waarheid spreek.” Na meerdere mislukte pogingen lukte het twee mannen in 1888 ook de top te bereiken; daar vonden ze in een steen de gebeitelde letters van Christian Zudrell “CZ 70”. Het bewijs was geleverd. De steen is nu bij de Lindauer Hütte te bewonderen.

We zetten een lange afdaling in naar de Lindauer Hütte van bijna 600 hoogtemeters. Het is ongelooflijk hoeveel bloemen er op deze zuidhelling staan. De kleurenpracht en het feit dat de hut zichtbaar steeds dichterbij komt, maakt dat we binnen no-time beneden zijn. Tijd voor een welverdiende verfrissing en lunch. Het is inmiddels 14.00 uur en er is gelukkig genoeg ruimte om buiten te zitten, want het is warm. Zelfs het terras is panoramisch met uitzicht op de rotswanden van de Sulzfluh (2.818 meter). Het terrein leent zich dan ook voor veel meer dan een normale bergwandeling. Dit deel van het Montafon is een paradijs voor kleitersteigen, klimmen en het maken van huttentochten. Reserveer wel tijdig als je in een hut wil overnachten, in het hoogseizoen zijn de hutten vaak goed vol.

Alternatieve route terug

Voor mij is een overnachting niet nodig, want ik begin aan de terugweg. De meest eenvoudige route is om de weg door het Gauertal te volgen, een breed pad door een dal dat je automatisch terugleidt naar Latschau. Ik kies liever voor de route via de Obere Latschätzalpe. Dan moet je weer iets klimmen maar profiteer je van wat smallere paadjes en kom je uit bij het bergstation Grüneck. Daar kun je de gondel naar beneden nemen. Bovendien heb je een mooi uitzicht op de westkant van Montafon waar ik de tweede wandeling zal maken, een tocht naar de Muttjöchle in het Silbertal. Meer daarover binnenkort in een tweede artikel.